Słowa i obrazy
Na serce samotne czeka wytrwale
Zostaje nam może
jakieś drzewo na zboczu, byśmy na nie co dzień
patrzyli od nowa; zostaje wczorajsza ulica
i kapryśna wierność przyzwyczajeniu,
które nas polubiło, zostało, i nie odeszło.
O, i noc, ta noc, kiedy wiatr kosmicznej przestrzeni
wyjada nam twarz —, komuż nie dana, wyśniona,
lekko rozczarowująca, która na serce samotne
czeka wytrwale.
— Z Elegii duinejskich, przeł. A. Lam
Paul Signac „Les Alyscamps, Arles”, 1904