Valerie von David-Rhonfeld
Valerie von David-Rhonfeld, zwana Vally, pierwsza „prawdziwa” miłość w życiu poety. Utalentowana artystycznie, naśladowała nieco ekscentryczny styl życia praskiej bohemy. To jej zadedykował Rilke swój pierwszy tom wierszy Życie i pieśni.
Valerie von David–Rhonfeld — pisze Donald Prater w biografii poety Dźwięczące szkło — pochodziła z rodziny, która często gościła w domu Entzów przy Herrengasse. Mniej więcej o rok starsza od René, przyjaźniła się z jedną z jego kuzynek, jej wujem zaś był czeski poeta Julius Zeyer. Z zamiłowaniem malowała porcelanę, pisała nowele, objawiała swe skłonności artystyczne naśladując nieco ekscentryczny styl życia bohemy; nosiła czerwoną empirową suknię, a w ręku trzymała kij pasterski – słowem była osobą, która musiała zjednać sobie sympatię młodzieńca, chcącego się wyzwolić z więzów narzuconych mu przez filisterstwo mieszczańskiego otoczenia. Już nazajutrz po ich pierwszym spotkaniu René wyznał jej w wierszu miłość.
Jakiś czas potem Vally sobie przypisywała zasługę, iż René nie poddał się zwątpieniu. Lekceważony przez rodzinę, samotny, bez przyjaciół, mówił nawet, że odbierze sobie życie. Z pewnością słowa uznania dla jego wciąż jeszcze naiwnych wierszy, jakie słyszał z ust Vally, dodały mu otuchy, której tak bardzo potrzebował. Istotnie, jeśli wierzyć jej wspomnieniom, to ona uratowała rękopis tomiku Życie i pieśni od zniszczenia, który René w przystępie rozpaczy wrzucił do stawu. Ona też, kiedy zdołali wreszcie zainteresować wydawcę jego zbiorem poezji, wystarała się o pieniądze na druk. Tom Życie i pieśni, z dedykacją dla Vally, ukazał się nakładem Kattentidta w listopadzie roku 1894.