Valerie von David-Rhonfeld
Valerie von David-Rhonfeld, zwana Vally, pierwsza „prawdziwa” miłość w życiu poety. To jej zadedykował Rilke swój pierwszy tom wierszy Życie i pieśni.
Valerie von David-Rhonfeld, pastel F. Šimona, 1900
Valerie von David-Rhonfeld — pisze Donald Prater w biografii poety Dźwięczące szkło — pochodziła z rodziny, która często gościła w domu Entzów przy Herrengasse. Mniej więcej o rok starsza od René, przyjaźniła się z jedną z jego kuzynek, jej wujem zaś był czeski poeta Julius Zeyer.
Z zamiłowaniem malowała porcelanę, pisała nowele, objawiała swe skłonności artystyczne naśladując nieco ekscentryczny styl życia bohemy — nosiła czerwoną empirową suknię, a w ręku trzymała kij pasterski. Słowem była osobą, która musiała zjednać sobie sympatię młodzieńca, chcącego wyzwolić się z więzów narzuconych mu przez filisterskie, mieszczańskie otoczenie. Już nazajutrz po ich pierwszym spotkaniu René wyznał jej w wierszu miłość.
Vally sobie przypisywała zasługę, iż René nie poddał się zwątpieniu. Lekceważony przez rodzinę, samotny, bez przyjaciół, mówił nawet, że odbierze sobie życie. Jej słowa uznania dla wciąż jeszcze naiwnych wierszy z pewnością dodały mu otuchy, której tak bardzo potrzebował. Jeśli wierzyć jej wspomnieniom, to ona uratowała rękopis tomiku Życie i pieśni od zniszczenia, kiedy René w przystępie rozpaczy wrzucił go do stawu. Ona też wystarała się o pieniądze na druk. Tom Życie i pieśni, z dedykacją dla Vally, ukazał się nakładem Kattentidta w listopadzie roku 1894.