Rok 1917
Od 10 grudnia 1917 do 7 maja 1918
Rilke spędza zimę w Hotel Continental w Monachium.
17 listopada
W Paryżu umiera Auguste Rodin.
Do pierwszego spotkania poety ze sławnym rzeźbiarzem doszło w roku 1902, gdy Rilke zawitał w stolicy Francji, zbierając materiały do swej monografii. Trzy lata później, od września 1905 do maja 1906 roku, pracował u Rodina w charakterze jego sekretarza.
Listopad
W „Insel-Almanach auf das Jahr 1918” opublikowane zostają trzy wiersze Rilkego: Der Tod Moses (1914/1915), Die große Nacht. Oft anstaunt ich dich… (styczeń 1914) oraz Witwe (jesień 1913). Poeta udostępnia również swoje przekłady drugiego, ósmego i dziewiątego sonetu Louize Labé.
Jesień
W serii Insel-Bücherei (nr 222) ukazuje się dokonany przez Rilkego przekład dwudziestu czterech sonetów Louize Labé (Die vierundzwanzig Sonette der Louize Labé / Lyoneserin 1555). Sonety ósmy i dziewiąty przełożył poeta już w roku 1911, zaś czwarty i dwudziesty drugi w kwietniu roku 1913.
Od 25 lipca do 4 października
Rilke przebywa w Gut Böckel w Westfalii, posiadłości należącej do Herthy Koenig. „Nie miałam pewności, czy ten subtelny, wrażliwy człowiek, zdławiony przygnębieniem przedostatniego roku wojny, znajdzie w naszym majątku ukojenie” — zapisała Hertha Koenig na kartach swojego Wspomnienia o Rainerze Marii Rilkem.
Od 12 do 30 czerwca
Rilke gości w zamkowym hotelu na Herreninsel na jeziorze Chiemsee.
Wilhelm Hausenstein, który w owym czasie przebywał w tamtych stronach, wspomina: „Świat opromieniał delikatnie głowę tego człowieka; lecz jeszcze piękniejszy był blask, jakim płonął jego duch z oblicza świata”.
Kwiecień
„Das Reich”, kwartalnik wydawany przez Alexandra von Bernusa, publikuje wiersze Michała Anioła w przekładzie Rilkego. Są to Terzinen. Auf den rasch aufeinander erfolgten Tod seines Vaters und seines Bruders. Obwohl mein Herz bedrückt war übers Maß… oraz Strophen. Vielleicht auf Vittoria Colonna. Herrin, da du ganz wie ein sterblich Ding. W numerze lipcowym ukazuje się natomiast Fragment von Michelangelo: Ein Riese ist noch, über alles groß.
28 marca
Dotychczasowe życie poety, obfitujące w podróże i zdarzenia, życie będące zobowiązaniem do spełnienia pewnej szczególnej misji, a nie jedynie pustą egzystencją, zniknęło bez śladu w głębinie „żrących smutków” teraźniejszości. „Po cóż człowiek znał Toledo, po cóż ujrzał Wołgę, pustynię — by teraz stać w miejscu, przygwożdżony najsurowszym wyrzeczeniem się świata, pełen z nagła nieprzydatnych wspomnień?” — pisał Rilke w liście do wydawcy Kurta Wolffa.
6 stycznia
„Trudno mi mówić o sobie, czas bardzo przytłumił moją zdolność dzielenia się myślami, po wiedeńskiej przerwie nie powróciły jeszcze do mnie spokój ani chęć do pracy. Chyba tylko to, że przeżyłem ostatnio niepokój serca, jakby zesłany przez niespokojne anioły” — pisze Rilke w liście do Lou Andreas-Salomé.